Bir zamanlar bir şeyh vardı. Herkes ona hürmet ederdi. Ama insanların bir türlü anlamadığı bir şey vardı.
Şeyh’in oğulları ölmüştü ama Şeyh’de hiçbir zaman bir keder, bir hüzün belirtisi olmadı. Merak edip sordular, şeyh şöyle dedi,
‘Merhametim yok zannetmeyin, ama evlatlarım ister ölmüş olsun, ister hayatta fark etmez, çünkü onlar daima benim gönül gözümün önünde duruyorlar. Acı ayrılıktan gelir, oysa ben her an onlarla beraberim. Halk onları uyurken görür, ben uyanıkken.’
