İbni Mesut, vahy yazarlarından biriydi, yani Kuran’dan nazil olan şeyleri, tertiple yazıp zapteden ve hiçbir şey esirgemeyen kişilerdendir.
Bir gün Resul-i Ekrem (s.a.a) ona “Bir miktar Kur’an oku da dinleyeyim” buyurdu. İbni Mesut kendi mushaçını açtı. Mubarek Nisa suresi çıktı, o okuyor Resul-i Ekrem de dikkat ve ilgiyle dinliyordu. Nihayet 41. ayet’e geldi.
Yani: “ne olacak halleri her ümmetten bir tanık getirdiğimiz gün, ve seni de bu ümmete, tanık tuttuğumuz gün?” İbni Mesut bu ayeti okuyunca Resul-i Ekrem (s.a.a) gözleri yaşla doldu ve “artık kafi” buyurdu.
