Şehid Kasım Süleymani’nin Vasiyeti – 7
Allah’ım ve ey Aziz!
Yıllardır kervanın gerisindeyim ve sürekli birilerini senin huzuruna yolcu ediyor ama kendim geride kalıyorum, ama sen biliyorsun onları asla unutmadım. Her zaman onları yad ediyorum, sadece zihnimde değil, kalbimde, gözümde, göz yaşlarımda ve ahımda yad ediyorum. Azizim! Cismim zayıflıyor. Kırk yıl huzurunda durmuş birini kabul etmemen mümkün mü? Halikim, mahbubum, aşkım, her zaman tüm vücudumu aşkınla doldurmanı, hasretinle yakmanı ve öldürmeni istedim. Azizim! Ben senin ümidinle kış, yaz şehirlerden şehirlere, çöllerden çöllere gidiyorum. Kerim, habip, senin keremine umut bağladım, sen biliyorsun, ben seni seviyorum. Senden başkasını istemediğimi biliyorsun. Beni kendine bağla. Allah’ım! korku bütün bedenimi kapladı. Ben nefsimi yenecek güce sahip değilim, beni rezil etme. Beni, saygılarını vacip kıldığın kişilerin hürmetine, onların hürmetine bir zarar vermeden senin huzuruna gelen kafileye kat. Mabudum, aşkım, maşukum, seni seviyorum. defalarca seni gördüm, seni hissettim, senden ayrı kalamam, yeter. Beni kabul et, ama sana layık bir şekilde.
