Şam ahalisinden biri hac maksadıyla veya başka bir maksatla Medine’ye geldi. Gözü, bir kenarda oturmuş olan bir adama ilişti, ilgisini çekti. “Bu adam kimdir?” diye sordu. “Hüseyin b. Ali İbn Ebitalib(a.s)’dir” denildi. Ruhunda yerleşen çirkin bir tanıtmanın eseri onu öfkelendirdi, ve Allah rızası için Hüseyin b. Ali’ye edebildiği kadar küfretti. İmam Hüseyin (a.s), kızmadan ve rahatsızlık göstermeden, sevgi ve şefkatle ona baktı, sonra Kuran-ı Kerim’den güzel huy, bağışlamak ve göz yumma hakkında bir kaç ayet okudu sonra ona “Biz sana her türlü hizmet ve yardım için hazırız.” dedi. daha sonra “Şam ahalisinden misin?” diye sordu. Adam “evet” diye cevap verdi. İmam, “Bu huyunun bir geçmişi vardır, onun sebebini biliyorum.” Sen bizim şehirimizde garipsin, ihtiyacın olursa sana yardım etmeye, seni evimizde ağırlamaya, giydirmeye ve sana para vermeye hazırız.
Böylesine bir affetme sıfatı ile karşılaşacağını ummayan, ve aksine şiddetli bir tepkiyle karşı karşıya gelebileceğini beklemekte olan Şamlı adam, öylesine değişti ki o anda: “Yerin yarılarak beni içine almasını, bu tarzdaki ölçüsüz küstahlığıma tercih ederdim.” dedi ve şöyle devam etti:
O saate kadar, benim için bütün dünyada, Hüseyin (a.s) ve babasına olduğu kadar, nefret ettiğim hiçbir kimse yoktu. Ve o saatten sonra tersine bütün dünyada Hüseyin (a.s) ve babası kadar sevdiğim kimse yoktur.
