O LAMBAYI HiÇ SÖNDÜRME!

Çünkü, senin başındaki akıl, uğursuz bir alet olur. Senin başını daima dövecektir. Mesela: Nasıl ki bir saray bulunsa, büyük bir dairesinde büyük bir elektrik lambası bulunur. O elektrikten dağılmış onunla bağlı küçük küçük elektrikler, küçük odalara bölünmüş. Şimdi, birisi o büyük elektrik lambasının düğmesini çevirip ışığı kapatsa, bütün odalar derin bir karanlık içine ve bir korkunç bir tenhalığa düşer.

Ve başka sarayda, büyük elektrik lambasıyla bağlı olmayan küçük elektrik lambaları, her odada bulunuyor. O saray sahibi büyük elektrik lambasının düğmesini çevirerek kapatsa, diğer odalarda ışıklar bulunabilir, onunla işini görebilir; hırsızlar istifade edemezler.

İşte, ey nefsim! Birinci saray, bir Müslümandır. Hazret-i Peygamber Aleyhissalatü Vesselam, onun kalbinde o büyük elektrik lambasıdır. Eğer onu unutsa, Allah korusun, kalbinden onu çıkarsa, hiçbir peygamberi daha kabul edemez. Belki hiçbir olgunluğun yeri ruhunda kalamaz. Hatta Rabbini de tanımaz. Varlığındaki bütün odalar ve latifeler karanlığa düşer.

Ve kalbinde müthiş bir yıkım ve ıssızlık olur. Acaba bu yıkım ve ıssızlığa karşılık hangi şeyi kazanıp yakınlık kurabilsin? Hangi menfaati bulup, o yıkımın zararını onunla tamir etsin? Halbuki ecnebiler o ikinci saraya benzerler ki, Hazret-i Peygamber Aleyhissalatü Vesselam’ın nurunu kalplerinden çıkarsalar da, kendilerince bazı nurlar kalabilir veya kalabilir zannederler.

Onların manevi ve ahlaki olgunluğa erişmelerine sebep olacak, Hazret-i Musa ve İsa Aleyhimesselam’ a bir nevi imanlan ve Halıklarına bir çeşit inançları kalabilir. Ey nefs-i emmare! Eğer desen, “Ben ecnebi değil, hayvan olmak isterim” Sana kaç defa söylemiştim, hayvan gibi olamazsın.

Zira kafandaki akıl olduğu için, o akıl geçmiş üzüntüler ve gelecek korkular tokadıyla senin yüzüne, gözüne, başına çarparak dövüyor. Bir lezzet içinde bin elem katıyor. Hayvan ise, elemsiz, güzel bir lezzet alır, zevk eder.

Öyle ise, evvela aklını çıkar, at, sonra hayvan ol.